Stel je even het volgende even: Een stad. In Nederland. In die stad leven de mensen in harmonie met elkaar. Waar je vandaan komt, hoe oud je bent of waar je in gelooft speelt allemaal geen rol. De inwoners, zowel jong als oud helpen elkaar waar nodig. In die stad is geen plaats voor eenzaamheid.
Ondenkbaar? Niet als het aan Pauline Calmez ligt. Sterker nog, wat haar betreft wordt Rotterdam die stad. Voor Calmez, oprichter van Netwerk Nieuw Rotterdam (NNR), is het heel simpel: Je hebt jongeren die zich eenzaam voelen. En je hebt jongeren die graag wat voor een ander betekenen. Dus? ‘Dan breng je die twee partijen bij elkaar en kun je heel veel voor heel veel mensen betekenen.’
Netwerk Nieuw Rotterdam
En dat is wat ze bij Netwerk Nieuw Rotterdam doen. Het meisje met de angststoornis bijvoorbeeld? Geen opleiding had ze afgemaakt. Alles was doodeng. Toen kwam ze bij NNR. Niets durfde ze, nou ja misschien wel een baantje in het magazijn van een tweedehandswinkel. Maar ook echt alleen als ze er niemand anders in de buurt was. En zie haar nu: ze heeft een vriendin en durft zelfs haar zegje te doen.
Of neem die jonge vluchteling. Arriveerde met een bootje in Griekenland en belandde vervolgens alleen en getraumatiseerd in Rotterdam. Om contact te maken, moet je de taal spreken en om de taal te leren moet je oefenen. Maar met wie? Hij kwam bij NNR terecht. Drie jaar geleden was hij de jongere die heel hard een ander nodig had. Nu is hij de masterstudent Rechtsgeleerdheid die graag de eenzaamheid van een ander opheft. Want ook dat is het idee bij NNR: dat jongeren zich richten op de ander. Do good, feel good, luidt de slogan dan ook.
Het hoofdkwartier van een toekomst zonder eenzaamheid, ligt in de Rotterdamse wijk Feijenoord. Al lijkt eenzaamheid hier een verdwaald begrip tussen de rinkelende telefoons en een geanimeerde oprichtster Pauline en de al even vrolijke vrijwilligster Bibi.
Buitengesloten
‘Iedereen voelt zich wel eens eenzaam’, begint Calmez haar verhaal. ‘Het loopt door alle kleuren en religies. Mijn eerste gevoel van eenzaamheid komt bovendrijven als ik aan mijn basisschool denk. Als kind wil je erbij horen, maar ik voelde me buitengesloten. Destijds noemde ik het natuurlijk geen eenzaamheid, maar dat was het wel.
Op mijn twaalfde deed ik voor het eerst vrijwilligerswerk. ik deelde chocolademelk uit. Het was kort voor kerst en ik raakte in gesprek met een vrouw. Wat indruk op mij maakte, was dat ze me vertelde dat het haar goed deed met mij te praten, omdat ze zich zo eenzaam voelde. Zo eenvoudig kan het dus zijn, dacht ik toen, om iemand het gevoel te geven dat ze ertoe doet: een praatje!’
Mijn middelbare school was in tegenstelling tot de basisschool, juist gevuld met mensen en activiteiten. Ik realiseerde me toen dat als je een vriendengroep hebt, je niet alleen ergens bij hoort, maar je ook ideeën en gedachtes uitwisselt en van elkaar leert. Dat heb je niet als je alleen staat.
Chronisch eenzaam
Acht tot tien procent van de jongeren is chronisch eenzaam en dat is met de coronacrisis niet minder geworden. Ik zou heel graag zien dat iedereen een club heeft om bij te horen. Tegelijkertijd willen we ook dat jongeren zich op anderen richten. Jongeren zijn de toekomst, maar krijgen lang niet altijd kansen. Dus heb je een netwerk nodig.’
NNR is zo’n netwerk en biedt jongeren niet alleen contact met elkaar door activiteiten en cursussen te organiseren, maar stimuleert die jongeren ook om eenzame en kwetsbare mensen te helpen.
Bibi (20): ‘Toen ik als student naar Rotterdam kwam, sloeg COVID-19 toe. Daar zat ik dan online te studeren op een kamer in een vreemde stad. Dus vroeg ik me af: Hoe kan ik toch iets leuks doen in mijn vrije tijd? Ik ben gaan googelen en stuitte op Netwerk Nieuw Rotterdam . Ik wilde wel taalmaatje worden. Ik werd gekoppeld aan een vrouw van 27 uit Turkije. Inmiddels komen we een keer per week samen om te koken en is ze als een oudere zus voor me. En zo rolde ik eigenlijk in mijn andere activiteiten als maatje van een 7-jarig autistisch meisje waarmee ik af en toe bak of naar de speeltuin ga én ik kook samen met andere jongeren voor daklozen in de nachtopvang. En ja’, lacht ze, ‘ik studeer ook nog.’
Polarisatie en hyperindividualisme
‘In een stad waar geen plaats voor eenzaamheid is, moet je je ook inzetten tegen polarisatie en hyperindividualisme’, aldus Calmez. ‘Omdat die thema’s met elkaar samenhangen, pakken we die integraal aan. Met inspiratiesessies waarbij er samen gegeten wordt en er over bepaalde thema’s wordt gesproken. Op die manier oefen je je vaardigheden. Maar ook door samen naar Ikea te gaan om een bed te kopen of naar een wedstrijd van Feijenoord te gaan, leer je de ander kennen.
Zoals bij zoveel zaken’, zegt Calmez ‘grijpen dingen in elkaar. Bijvoorbeeld als er gevoetbald wordt met vluchtelingen en ze horen dat we de volgende dag een tuin gaan opknappen bij een eenzame oudere dan willen zij daar graag aan mee doen want dan oefenen ze hun Nederlands. En tegelijkertijd krijgen ze het gevoel van waarde te zijn.’
Hoe lukt het Calmez om zoveel vrijwilligers aan zich te binden? Jaarlijks zijn er zo’n 750 jongeren van verschillende religies en etnische achtergronden die samen al meer dan 3500 Rotterdammers hebben geholpen.
Vrijwilligerswerk
Calmez: ‘Ja daar zijn we uniek in en ook trots op. Veel mensen vinden vrijwilligerswerk suf, maar als je jongeren gewoon vraagt: wil je iets voor een ander doen, zal niemand nee zeggen. Soms komen hier jongeren die het wel eens willen proberen, en dan ontbrandt het vuurtje. Heel leuk om te zien.’
‘Het is maar een paar uur per week’, zegt Bibi ‘maar je komt in contact met zoveel mensen en ik leer van alles. Van Turks koken tot het besef dat er meer is dan mijn leven. Je doet zoveel met het kleine dat je doet.’
Beeld: Netwerk Nieuw Rotterdam
Hoe kun jij geven?
- Tot 27 jaar kun je je aanmelden om anderen in de stad te helpen met jouw tijd, aandacht en vaardigheden
- Ouder dan 27 of buiten Rotterdam? Kijk ook eens bij NL Cares
- Netwerk Nieuw Rotterdam is op zoek naar een goed en betaalbaar registratiesysteem
- Netwerk Nieuw Rotterdam is op zoek naar locaties om trainingen en bijeenkomsten te organiseren
Dit artikel is verschenen op de website www.gevenisleven.nl
